Reisverhaal «Op Sjok 2004/2005 verslag 14 Chinees Lawaai»
Op Sjok 2009/2010
|
China
|
0 Reacties
27 November 2009
-
Laatste Aanpassing 27 November 2009
Hallo allemaal,
Nou dat was even wachten maar hier zijn we weer. Iedereen die ongeduldig werd,
wordt bedankt voor het mailen, maar het weer en de mountainbikes zijn
van die kwaliteit dat het achter de computer plaatsnemen minder
aantrekkelijk wordt. 's Avonds houdt het lekkere eten en de drankjes ons uit
het internetcafe weg en daarna vallen we als een blok in slaap want de
temperaturen zijn overdag en 's nachts ideaal.
Ik denk dat we gestopt zijn met schrijven toen we aan de cruise begonnen.
Een echt dagboek bijhouden per mail is dus onmogelijk geworden en zou voor
jullie toch niet zo interessant zijn dus pennen we maar enkele impressies
bij elkaar die hopelijk de moeite van het lezen waard zijn. Anders weten
jullie de "deleteknop" wel staan. Indien deleten niet lukt: The problem
exist between your keyboard and your chair.
Iets over het verschil in geluidsniveau tussen Mongolie en China.
Ivo heeft de uitspraak van ik denk Descartes: Je penses donc je suis, ik
denk dus ik besta, op rijm gezet en naar het Chinees vertaald als: Je fais
du bruit donc je suis, ik maak lawaai dus ik besta.
Het harde praten (ook in de trein om 2 uur 's nachts, tussen lage bed aan de
ene kant en etage 3 aan de andere kant, of langs je slaapkamerraam om 6 uur
's morgens om geroosterde mais te verkopen of schoenen te poetsen) is
algemeen bekend en overtreft in hoge mate de Hollanders op vakantie in het
buitenland. Iedere chauffeur heeft Claxonitis, een ontsteking in de vinger
waarmee de toeter minimaal elke 5 seconden bediend wordt ook als er niemand
in de omgeving is. Positief in het drukke verkeer zijn de verkeerslichten
bedoeld voor de groene golf die aangeven hoeveel seconden het nog rood of
groen blijft. Zo kunnen de chauffeurs vanaf rij 2 zich 5 seconden voor groen
al voorbereiden op het beginnen met toeteren.
Karaoke wordt ook gekweeld indien er niemand in de zaak zit en bij voorkeur
worden de boxen en de zanger dan op de stoep gezet. Uit iedere winkeldeur
kwettert muziek die de buren probeert te overtreffen. Zelfs de zangkoren in
de parken (spontaan ontstane groepen met vrijwillige dirigenten) staan maar
20 meter van elkaar een ander lied te zingen terwijl daartussen nog een paar
muzikanten iets anders spelen. De vuilniswagens in kleine steden spelen het
deuntje "Fur Elise" maar op een zo schreeuwerige, schetterende Chinese toon
dat de bewoners drie straten verder al de deur uitstormen met de vuilbakken.
Mobiel bellen gebeurt alsof de hele straat het ook moet horen. Dat mobiel
bellen bijvoorbeeld doen 50 procent van de Chinese toeristen die achter een
taterende gids (met snerpende megafoon en vlaggetje) aanlopen. Ook 30
procent van de bus- en taxichauffeurs doen het terwijl ze gelijktijdig nog
een sigaret opsteken, toeteren en uit het raam spuwen, waardoor sturen en
afrekenen een bijzaak wordt.
Dit allemaal in schril contrast met de sereniteit en het plezier van de
mensen die Tai-chi, Kungfu, schaduwvechten (met of zonder zwaarden, slingers
of waaiers) en klassiek dansen beoefenen in de parken of onder viaducten
tussen het razende verkeer.
De drukte in de straten is legendarisch, maar in Wuhan overtrof het toch
alles en vooral ons incasseringsvermogen. Wij hadden ons verwacht aan een
stad van 3 miljoen inwoners en wilden even naar een park wandelen. Na een
korte taxirit werden we redelijk kortbij (dachten wij!!!) het park gelost.
Na 8 uur slalommen tussen mensen, die een van hun weinige vakantiedagen per
jaar hadden en dus ook helemaal niet wisten wat te doen, buiten ons aan te
gapen, kon nog niemand ons vertellen waar we precies waren. We merkten dat
drie agglomeraties aan elkaar waren gegroeid tot 9 miljoen inwoners,
doorsneden door drie grote rivieren, wat de taxirit terug naar het hotel tot
2 uur deed uitlopen. Yvonne heeft direct een voorstel ingediend om de
restauratie van de muur volledig te voltooien en door te trekken, ditmaal
niet om de Mongolen buiten, maar om de Chinezen binnen te houden.
Gelukkig konden we, met dank aan de milde sponsors die op ons afscheidsfeest
aanwezig waren, de dag erna de luxeboot op, voor zoals wij dachten een
rustige 6-daagse.
Voor degene die de kaart bijhouden, Wuhan cruise naar Chongqing, met bus
naar Leshan, van Emei trein naar Panzhihua en direct de bus naar Lijiang.
Paar dagen later bus naar Dali. Daarna een lange rit: 7 uur trein naar
Kunming, 3 uur later voor 19 uur op een hardsleeper naar Guilin en omdat
Yvonne er niet genoeg van kon krijgen, direct een uurtje de bus naar
Yangshuo waar we nu zitten. We hebben onze tickets voor de softsleeper op
maandag 1 november direct naar Hanoi al. Prijs voor het vliegen lag ongeveer
hetzelfde maar we vinden het ondertussen fijner op de trein, want we hebben
nog steeds ongelezen boeken en gebruiksaanwijzingen van camera, pda en gsm
bij.
Ivo en Yvonne
