Reisverhaal «7de Sjok 2010»
Op Sjok 2009/2010
|
Marokko
|
7 Reacties
24 Februari 2010
-
Laatste Aanpassing 27 Februari 2010
Samen met 2 andere campers maken we de eerste verplichte stopplaatsen langs de kust. In Larache staan we, na wat onderhandelen met de bewaker, alle drie op een goede plek als iemand in een net jasje komt vertellen dat de poort daar dicht gaat en hij niet voor onze veiligheid kan instaan. De officiële camping is een kilometer verderop. We beloven dat we na een paar uur zeker vertrekken want we hebben net de fietsen losgemaakt en de laptop om, op weg naar het cybercafé. Tegen de avond wordt onze oppasser toch wel wat zenuwachtig en dus rijden we toch maar de overvolle stedelijke camping op waar we moeten inschrijven bij, toevallig, het nette jasje van deze middag. Het is geen geldklopperij want de camping is een gratis service van de stad.
We bezoeken Volubilis, een oude opgegraven Romeinse stad met nog prachtige mozaïekvloeren en de dagen erna ook al twee van de vier koningssteden namelijk Meknes en Fez. Omdat we in Fez op een camping 12 km van de Medina staan gaan we de eerste dag met de fiets. Geweldig, eerst door de nieuwe stad, dan door de oude stad en dan, nog smaller, met de fiets zelfs door de soeks. Wij uitwijken voor de muilezels geladen met kratten cola, leervellen of gasflessen en de Marokkanen uitwijken voor de West-Europese ezels op fiets….
Jammer genoeg gaan wij op de vierbaansweg naar oude gewoonte helemaal rechts rijden als er een auto toeterend achter ons aankomt. Wij weten nog niet dat de weg alleen in het midden vrij is van doornen en glas. Daardoor breken we die eerste dag ons record: 4 keer een lekke band. De eerste wordt in 5 minuten geplakt door een vriendelijke man in de medina die ons, aangespoord door zijn 3 vrienden, die ondertussen niks zaten te doen , een beetje beschaamd 5 dirham vraagt oftewel een halve Euro.
Als de laatste platte band ons tegen donker noopt om te voet verder te gaan neemt ons iemand met een pick-up mee, zoekt de camping en wordt erg pissig en beledigd als we hem wat geld willen geven voor de benzine. De dag erna nemen we dus maar de bus. Aangezien die wat lang op zich laat wachten stopt er op ons teken een jongeman in een dun trainingspak, maar in een dikke jeep die zomaar even 12 km was komen rijden om te joggen op de 4 km baan bij de camping. Ook hij rijdt een heel stuk verder om ons zo kort mogelijk aan de leerlooierijen af te zetten en wil geen geld.
De rest van onze reis in Marokko gaan we direct naar officiële campings waar we dikwijls bijna helemaal alleen staan. Ze geven iets meer rust want ze zijn ommuurd, verboden voor publiek, verkopers of dirhamvragers. Ze zijn niet duur, van 4 tot 8 Euro voor de auto met 2 personen, elektriciteit 2 Euro extra , hebben meestal warme douches en elektriciteit, soms wifi-verbinding maar praktisch altijd een zwembad, zie foto’s.
Vlak onder Fez rij je door Ifrane een dorp met chalets en dan verder door de bergen naar een klein skigebied Mischliffen (zie foto’s van liften en te huren skiuitrusting). Ivo had deze keer meer geluk want het regende niet en de zon scheen. En blijkbaar kunnen ze In Marokko heel goed sneeuw ruimen. De weg was helemaal vrij zelfs tot boven de 2000 meter, de skipistes echter ook en de bergen rondom hadden ze mee geveegd. Later op de camping hoorden we dat de sneeuw dit jaar allemaal in Europa gevallen was en zij alleen maar regen hadden gehad. Dat kon wel eens kloppen na hetgeen we in Zuid-Frankrijk en Spanje gezien hebben en hetgeen we van jullie uit de Benelux te horen krijgen.
Onze conversaties beginnen af en toe wat melig te worden. Bijvoorbeeld we moeten volgens een Fransman de Todrakloof bezoeken. Eén van ons twee leest in de gids; zeer mooi en daar is “Lawrence of Arabia “ opgepakt, de ander antwoordt dan ………. “Veur waat, wat hauw er dan fout gedoën?”
Je kunt overal je auto en camper achterlaten en er zijn zogenaamde opletters die er een paar dirham voor vragen. In ruil daarvoor kun je op je gemak een stad bezoeken, inkopen doen of zelfs een paar dagen blijven slapen. Je hoeft je ook niet ongerust te maken over je fietsen en de snelbinder, computertje en fietspomp mogen gerust blijven zitten. Als het voor 24 uur of langer is moet je wel wat over de prijs onderhandelen, want deze jongens moeten ’s avonds ook weer afdragen aan de beheerder van alle parkings van de stad en die op zijn beurt zal ook wel wat pacht aan politie en of politici moeten betalen.
Ze houden zich wel aan hun woord. Als ‘s avonds na wat onderhandelen de prijs is bepaald, zegt Ivo voor te lachen dat om 9 uur de koffie klaar staat. Als hij terugkomt van zijn ochtendwandeling wordt hij door het gele veiligheidsvestje (officiële uitrusting), die de hele nacht langs de straat had gezeten, gevraagd hoe het zit met dat kopje koffie (merci monsieur). En hij wil er graag “beaucoup melk” en ook (merci madame) suiker in. Na de eerste 3 volle scheppen suiker en proeven wil hij nog wat “sucre, merci madame”. Gelukkig lekt hij eerst de lepel af, waarbij hij nog eerst tegen zijn enige tand tikt, voordat hij hem weer in de suikerpot steekt. Dit proces herhaalt zich nog enkele keren, “merci madame in Maroc beaucoup sucre”, zegt hij …….. en weinig tanden, denken wij!
Het is gewoon teveel om te beschrijven maar we rijden over relatief goede wegen door schitterende snel wisselende landschappen. Door droge kloven zonder begroeiing en dan weer grote cederbossen. Over de hoogste pas van het land maar ook stukken langs de kust. Na de haarspeldbochten ineens weer kilometers over kaarsrechte wegen door een sahara-landschap met onze eerste kamelen en aan de wandelende takkenbossen in de woestijn kunnen we soms, alleen door de pootjes te tellen, zien of er een ezel of een berbervrouwtje onder zit.
