Reisverhaal «9de sjok 2010»
Op Sjok 2009/2010
|
Marokko
|
6 Reacties
12 Maart 2010
-
Laatste Aanpassing 11 Maart 2010
Eigenlijk is er niet veel te vertellen. We hebben ons niet super voorbereid op dit land maar trekken aan de hand van boekjes, de landkaart en inlichtingen van medesjokkers van dag tot dag iets verder. De landschappen zijn overweldigend, steeds snel wisselend , groener als we verwacht hadden en eigenlijk onbeschrijfelijk, dus de foto’s moeten voor zich spreken. Dit deeltje foto’s beschrijft de rit van aan de voet van de Todrakloof door de Dadesvallei , ook genoemd de vallei van de duizend Kasbahs, via Ouarzazate tot aan de meest bekende bij Aït Ben Haddou.
Niettegenstaande dat we praktisch geen kilometers maken, zijn de wandelschoenen van Yvonne al een tijdje kapot. Ze hebben een ingebouwd piepje en ergens komt het water er doorheen. Ivo probeert die dus op alle mogelijke manieren met lijm te repareren.
Ondanks dat we zelfs op de smerigste en drukste markten, waar we ons niet kwijtraken door dat piepje in Yvonne haar zolen, een goede entrecote kunnen kopen, hebben we gisteren een stuk tournedos gekocht dat er volgens ons allebei schitterend uitzag. Zelfs na afdingen betaalden wij, als echte kenners, er een topprijs voor.
Het wandelen gaat nu veel beter, het piepje is verdwenen en lekken doen haar schoenen ook niet meer. Yvonne heeft alleen wat last van achtervolgende honden en wat minder grip in de modder. Wij hebben namelijk, na het afketsen van de vork bij het bakken en nadat zelfs het supervlijmscherpe lemmet van de leatherman erop afbrak, de “kwaliteitstournedos” onder haar schoenen laten spijkeren (met stalen nagels waardoor het lijkt alsof Yvonne hoefijzers draagt).
De gewoonte om de parkeerwachters een koffietje aan te bieden, al was het alleen maar om te zien of ze allemaal veel suiker gebruiken, hebben we nog steeds. Yvonne probeert nog vriendelijker te zijn door in haar hand een plak chocolade, in kleine gebroken stukjes aan de eerste te presenteren en denkt daar nog bij dat degene die iets verder in de regen staat straks misschien ook voor koffie en chocolade komt. Met een vriendelijk “Merci Madame” ritst de handige “Gardien” het zilverpapier met volledige plak blokjes chocolade van haar hand, verdwijnt met de beker koffie en laat een beteuterde Yvonne met de lege chocoladeverpakking achter.
Onder weg hoef je maar in the middle of nowhere te stoppen maar gegarandeerd staat er na een paar minuten iemand langs de auto om je te helpen, de weg te wijzen, of als dat niet nodig blijkt iets te verkopen. Anderen, en dan vooral de kleinste kinderen, springen tijdens het rijden bijna voor de auto om iets aan te bieden. We doorkruisen de valleien van de tijmtakjes, de argannoten met olie voor de keuken of esthetische doeleinden, de fossielen, de mineralen, de kristallen, de gedroogde zoutkristallen met mercurochroom ingekleurde suikerklontjes en polyesterschil gemaakt in speciale bedrijfjes en duizend dingen meer. Ivo stopt een keer en komt na lang onderhandelen over de prijs héél fier terug met een kilo wildebloemenhoning en een potje medische arganolie. Ondanks vooraf proeven blijkt de honing later gesmolten kandijsuiker en zelfs voor de parkeerwachters te zoet voor in de koffie en de notenolie ruikt verdacht veel naar olijven.
