Reisverhaal «Op Sjok 2004/2005 verslag 7 Ulan Bator en Terelji»
Op Sjok 2009/2010
|
Mongolië
|
0 Reacties
27 November 2009
-
Laatste Aanpassing 29 November 2009
Hier zijn we weer, terug in de relatieve beschaving Ulaan Baatar en het
vervolg zal duidelijk maken waarom we zolang niets hebben laten horen.
In Irkutsk nog een nachtje geslapen bij een koppel dat we de eerste dag aan
het Baikalmeer haden getroffen, waar zij een nachtje waren om haar
verjaardag te vieren. Lunja sprak hoe langer hoe beter Duits en Masha
studeerde Engels en Japans. Onder hun begeleiding werden we echte Russen,
flaneren langs de rivier met een fles bier in de hand. De eerste dag van het
academisch jaar met Masha naar de universiteit geweest (door de
paspoortcontrole geglipt), maar de rector was, zoals bij ons ook wel eens
het geval is, niet om 11 uur aanwezig maar zou om 3 uur speechen. Toch
interessant om eens van binnenuit te zien.
De reis met de trein Irkutsk-Ulan Bator (Russische schrijfwijze) verliep
vlot. Een Duitser die alles met het vliegtuig deed had zijn vrouw kunnen
overhalen om dit mooiste traject van de transsiberische met de trein te
doen. Hij had daarvoor zelfs een privecompartiment geboekt, er zaten maar
een tiental personen in onze wagons. Alleen de timing viel tegen. Doordat de
trein om 8 uur vertrok verliepen de vier uur langs het Baikalmeer in het
donker. Iedere keer als de maan op het water weerkaatste riepen wij (Ivo en
Ben, een toffe Engelsman in ons compartiment) door de gang: "Baikal-lake on
the left". Hierop volgde steeds een gesmoord "Scheisse" door het tussenschot
en een lachbui uit onze deur. Eenmaal weer licht stonden we eerst 6 uur aan
de Russische grens en daarna 3 aan de Mongoolse. We mochten eruit maar bij
de controle gingen valse plafonds los en moesten we netjes gaan zitten. Een
dikke gesnorde douanier keek streng in het paspoort en op zijn bevel moest
je in de houding voor hem staan. Yvonne heeft nog nagekeken of onze lengte
ook in het paspoort vermeld staat. Vlak voor donker vertrokken we weer en
bij zonsopgang stopte de trein in de hoofdstad van Mongolie. De sfeer in het
compartiment naast ons werd er niet beter op want we hadden totaal niks van
de omgeving gezien.
In UB namen wij direct een kamer in een guesthouse, maar 's middags, nadat
Yvonne er wat gerust had, werd die weer afgezegd. Ivo had namelijk
telefonisch contact gehad met Bert De Groot, een Nederlander, getrouwd met
een Mongoolse, waarmee we al van thuis uit gemaild hadden. Hij moest in de
stad zijn en zo konden we 's avonds met hem meerijden naar een plek in het
Nationaal park Terelji 70 km ten noorden van UB. Na een helse rit in het
donker, weer niks van Mongolie gezien, lagen wij bij Bert al direct in onze
eerste echte ger. Het kamp lag 20 minuten rijden (40 minuten te voet)
voorbij een rivier (tot boven de knien of tot aan de deuren van de jeep).
Een tip voor de pronostiek over ons gewicht:
De eerste avond dachten wij aan een grap toen men ons vroeg hoe we de
entrecote gebakken wilden hebben. Maar het eten was dus echt op zijn
Hollands. De tweede dag biefstuk, de dag erna ossehaas en als koffie Douwe
Egberts, alleen de Friese Vlag koffiemelk ontbrak. Daarbij kwam nog de
driejarige peuter die buiten enkele woordjes Mongools en Engels ook geregeld
uitriep: "Je kan me de pot op".
Toch was het verblijf al vanaf het begin Mongools hard.
De eerste morgen kwam de grote herdershond van de buren aangestrompeld met
zijn rechterachterpoot afgebeten. De poot hing er nog met het vel aan en het
bloed druppelde uit de stomp. Drie dagen later kreeg hij koorts en stierf.
Wassen van kleren en onszelf doen we in en drinkwater halen we uit de
ijskoude rivier. Om eens helemaal proper te worden, dook Ivo er helemaal in,
maar toen was er niet meer veel te wassen.
Af en toe ruiters die passeren, maar die moeten galopperen omdat onze honden
hen blaffend tegemoet rennen en daarna honderden meters achtervolgen.
Onder het motto: "Wat de koeien, geiten en paarden mogen, mag ik ook",
verkiest Ivo s nachts de wei boven het hok met gat in plank. Daarbij wordt
hij telkens opgeschrikt door een koe die bij deze temperatuur ('s morgens
wassen we de handen met het ijs op het regenwater in de kano) direct
nieuwsgierig komt ruiken. Ondanks zijn koplamp schrikt hij zich rot als die
koeiesnuit tegen zijn achterste hem, met broek op de knieen, door de wei
doet huppelen. Ook de Mongolen die met kruiwagen en riek de gedroogde
koeienvlaaien verzamelen voor het vuur staan wel even achter hun oor te
krabben bij die speciale hoop.
Op de keukentafel ligt een beschimmelde dichtgebonden geitenmaag, gevuld met
een mengsel van yoghurt en kaas, die daardoor uitdeint tot een meter
doorsnede. Je krijgt er direct een razende honger van...
Kalveren en veulens blijven vastgebonden of in de kraal. Daardoor keren
koeien en paarden tweemaal daags terug en kunnen na 1 teug van de kleine
gemolken worden. Hetzelfde systeem zien we later in de Gobi ook bij de
kamelen.
's Avonds gaat in de ger de kachel aan maar tegen de morgen steekt alleen
nog onze neus uit de slaapzak en dekens.
We gaan wandelen, mountainbiken en paardrijden (Yvonne kan drie dagen niet meer zitten). De uitzichten zijn echt zoals we gehoopt hadden en de bevolking is ontzettend vriendelijk en gastvrij. Overal biedt men ons Mongoolse thee met gezouten melk, airag (gegiste paardenmelk, ongeveer 3 procent alcohol) of Mongoolse Vodka (gedistilleerd uit gestookte yoghurt en meer als 10 procent alcohol) aan. Yvonne vindt het allemaal niet te zuipen maar werkt het weg met de brokken yak- of geitenkaas. Als we helemaal niets doen vliegt de dag toch voorbij door de vele nieuwe indrukken en het prachtige weer.
Na 6 nachten houden we het voor gezien omdat we nog een tocht door het land moeten organiseren en dat kan alleen vanuit de hoofdstad. De chauffeur van de jeep waar Ivo mee terugrijdt brengt echter de oplossing. Omdat wij zo een sympathiek koppel zijn ziet hij het wel zitten om tegen een vergoeding van 30.000 T (20 Euro) per dag ons een tiental dagen te vergezellen. Een andere manier van reizen bestaat hier niet, geen openbaar vervoer. Benzine, overnachten en eten op onze kosten. We waren verwittigd maar het Russische kreng zuipt meer als de Russen zelf (gemiddeld 18 liter per 100 km), doch heeft maar zelden zijn 4x4 of bergversnelling nodig. Op de markt halen we gas, levensmiddelen en wat we nog meer denken nodig te hebben. De volgende dag staat Taivan, onze gezellige dikke chauffeur om kwart voor acht voor het hotel voor het volgende hoofdstuk Mongolie.
Het verslag over die afgelopen 11 dagen volgt wel vanuit Peking (we reizen
24/9 om 8 uur af met de trein) want het heeft weer lang genoeg geduurd.
Groetjes Ivo en Yvonne
