Reisverhaal «6de Sjok 2010»
Op Sjok 2009/2010
|
Spanje
|
5 Reacties
10 Februari 2010
-
Laatste Aanpassing 10 Februari 2010
Sneeuw en tapas in Andalusië, maar zon op de Sierra Nevada
Vorige keer hadden we na ons avontuur op het smalle weggetje met tunneltje en kloofjes met bijhorende rivierbeddingen overnacht in Sorbas, een dorp gelegen boven op een klif en bekend van de oude Arabische pottenbakkerswijk. Een mooie avondwandeling gemaakt en de dag erna wilden we via Tabernas (hier werden in de tijd van voor en na Clint Eastwood al de westerns gefilmd en de Wildwest studio’s en straatjes worden nog steeds gebruikt als decor en misbruikt als toeristische val; jammer, alles was gesloten, maar omdat een camper iets hoger is konden we rond het stadje rijdend van buiten de schutting zien dat er aan de andere kant niks te zien was) en de Alpujarra (een streek aan de voet van de Sierra Nevada waar Ivo in oktober al per se naartoe wilde en we dus nu echt niet wilden overslaan) in een paar dagen naar het skigebied in de Sierra Nevada.
Op één binnenlandse route werden we op een hoogte van 700 meter verplicht om, op een nochtans goede weg, net voor de afslag naar de Alpujarra, waar we ook nog konden kiezen voor de weg langs de kust wegens de sneeuw rechtsomkeer te maken.
Dan maar terug tot bijna in Almeria en zonder risico te nemen de grote autoweg op naar Granada. Maar ook hier, we zijn toch in Andalusië, worden de vrachtwagens van de snelweg gehaald en in Guadix besluiten we ook de pijp aan Maarten te geven. We bezoeken de stad, bekend van de mensen die er nog steeds onder de grond in grotwoningen leven,maar door de sneeuw lijken het allemaal iglo’s met rokende schoorsteentjes.
Gelukkig treffen we na het zompig getrappel met paraplu door de natte sneeuw een fijne tapasbar. Bier en wijn aan 1,5 Euro niet spotgoedkoop maar bij elke consumptie zonder te bestellen een zeer lekkere hap, variërend van sandwich met Jamon tot Gamba’s maar onze topper is iedere keer (komt ongeveer na de 3de of 4de consumptie) geroosterd brood met een stuk gebakken spek en daarop een gebakken kwartel eitje.
De meeste bars geven op een bord aan, na hoeveel gerechten het rondje terug van voren af aan begint met de obligate olijven, maar zover zijn we nooit geraakt. Voor zo een 15 Euro en een hoop gezever met de plaatselijke klanten of de eigenaar, komen we dan na een paar uurtjes zonder dorst en honger aan bij ons Sjokske, waar het klaarstaande avondeten weer niet opgewarmd wordt.
De 2 verplichte stops, wegens sneeuw op lage hoogte en toch zeer goede wegen, doen niet het beste verhopen voor de route naar de Sierra Nevada. We vrezen het ergste en Ivo legt er zich al bij neer dat de ski’s en schoenen in de koffer blijven. 50 kilometer voorbij Guadix nemen we ’s morgens de bocht rond Granada, zien het Alhambra in de zon liggen, kopen zonder problemen eindelijk een gasfles Propaan (bevriest niet zoals de Butaan die we wel konden krijgen) en rijden vrolijk over een perfecte sneeuwvrije weg tot op de speciale camperplaats boven Pradollano op bijna 2400 meter.
Na het middageten probeert Ivo om 1 minuut na twee een abonnement te kopen aan de kassa en zetellift naast de parking maar krijgt van de cassière, die het luik dicht doet, te horen dat die na 2 uur alleen te koop zijn in het dorp 200 hoogtemeters lager. Gelukkig ligt er genoeg sneeuw en kan hij dus al een beetje opwarmen. Tot 5 uur probeert hij tevergeefs in de opgekomen dichte mist (totale whiteout vanwege geen bomen en bulderende sneeuwkanonnen die in de mist meer regen als sneeuw produceren) de pistes te vinden en de weg terug naar de parking. Gelukkig voor hem gaat er tot 5uur30 vanuit het centrum nog een zetelliftje naar de bovenste wijken maar vandaar is het met ski’s en schoenen nog een halfuurtje tot aan de parking waardoor hij pas in het donker uitgeput de mobilehome binnenrolt. Als je je ergens heel lang op verheugd hebt doet het wel deugd als het eindelijk lukt probeert Yvonne nog grappig te zijn.
Weer lekker thuis gegeten en na de koude nacht in Guadix met min 5 graden zakt het kwik hier bijna 2000 meter hoger, we hebben nu Propaan en electriciteit om te verwarmen, ook maar tot minimaal min 5. Ivo begrijpt er niks van met zijn zogezegde bergervaring maar omdat de zon al vroeg schijnt staat hij als eerste aan de kassa bij het vriendelijke kind van de vorige dag en ’s middags eten we samen een menu del dia op een zonnig terras in het centrum. De dag erna om 9 uur van hetzelfde en naast hem in de zetellift zit onze camperbuur van de parking: 68-jarigeKeith uit Minnesota met huis in Cadiz en seizoenskaart Sierra Nevada, de ideale gids. ’s Middags brengt zijn Franse vrouw Paula geboren en getogen in Marokko samen met Yvonne ons aan het terrasje, naast de parking en piste, een grote thermos-pot hete Chilibonen met tortillachips. Na 2 blikjes San Miguel voor de bochten en de bonen voor de snelheid gaat het skiën een heel stuk beter. Goed geprepareerde, zeer brede pistes en alleen op meer als 3300 meter, 50 meter onder de top van de Veletta, waait het hard en vriest er bij Ivo bijna een oor af.
Twee dagen prachtig geskied en geen wolkje aan de lucht, maar ondanks dat we nog een nacht de parking betaald hebben, besluiten we om vrijdagavond samen met Keith en Paula af te dalen naar Granada. Dit heeft meerdere redenen: Yvonne is ’s nachts hoogteziek geworden en Ivo slaapt in deze ijle lucht ook niet zo goed; er wordt slecht weer met sneeuw voorspeld waardoor we de kettingen misschien nodig hebben om af te dalen; maar het belangrijkste is het voor de deur staande weekend en de daarbijbehorende Spanjaarden die het dorp en de pistes schijnen te overrompelen. Ivo kan na hetgeen hij van hun skikwaliteiten gezien heeft: helmop, sneeuwploeg rechtdoor, zonder bochten, de pistes zijn toch breed genoeg zonder bomen of rotsen met alleen vangnetten, begrijpen dat de levensverzekering het weekend niet dekt.
De dag erna verkennen we vanaf de parking aan het winkelcentrum met de fiets Granada. Het fietsen in de drukte valt heel goed mee en de straatjes rond de kathedraal doen we te voet. Na uitwisselen van gegevens met Keith en Paula, die al koffiedrinkend en internettend via de Mac Donald wifi de hele voormiddag een oogje op onze auto hadden gehouden, besluiten we weeral eens direct naar het hopelijk warmere Marokko te rijden.
Na een toch weer prachtige middag in natuurpark El Torcal en avond + nacht in Antequeras (knappe Duitse eigenaar Kristof van venta El Mirador bedankt voor de fles, we komen zeker langs op de terugtocht) doet het koude bergweer ons nu toch in één ruk via Malaga langs de kust naar Estepona rijden waar we middageten aan de haven, in de eindelijk warme zon. Onderweg even gestopt om vrijblijvend te informeren naar een ticket voor Marokko en 5 minuten later staan we terug buiten met een open retour, snelle of langzame boot Algeciras-Tanger.
